ละครเรื่อง ผู้ใหญ่ลีกับนางมา ทำมาหลายเวอร์ชั่นแล้ว แต่จำเนื้อเรื่องไม่ได้ว่าเป็นยังไง คนชอบบอกละครไทยน้ำเน่า แต่คนดูกันทั่วบ้านทั่วเมือง บางเรื่องพอถึงตอนจบ วันนั้นที่ตลาดกับข้าวขายไม่ดีเลยครับ เพราะคนไม่ออกจากบ้านจะดูละครตอนจบ
ละครของเราก็จะสะท้อนชีวิตของสังคมไทยแหละครับ ถ้าละครน้ำเน่า แสดงว่าชีวิตจริงมันก็น้ำเน่าครับ หรืออาจจะเน่ายิ่งกว่าในละครถึงขนาดยุงลงไปไข่ไม่ได้
ปื๊ด : คุณมา มาเดี๋ยวฉันจะเก็บไข่ไก่ให้เองจ๊า (พูดเน่อ แบบสุพรรณ)
คุณมา : ปื้ด ทำไมมันเยอะจัง จะกินหมดได้ยังไง แล้วที่เหลือจะทำยังไง
ปื้ด : ก็เอาไปขายซิจ๊ะ
คุณมา : จะเอาไปขายที่ไหนเหรอ?
...
ผู้ใหญ่ลี : ไอ้ปื๊ด ขายไข่ได้ 30 บาท ทำไมคุณมา ต้องดีใจด้วยว่ะ เขาเดินแบบที่เดียวก็ได้เงิน เป็นหมื่นแล้ว
ปื้ด : คุณมา เขาดีใจจริงๆ นะจ๊ะพ่อ แต่พ่อต้องให้ฉันอีก 20 น่ะ เพราะฉันเดินไปเดินมา เอาไข่มาให้พ่อ มันมีต้นทุนนะจ๊ะ
....
น้าผม เป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ มีที่ดินอยู่ 13 ไร่ นอกเมือง จ.ขอนแก่น แกปลูกข้าว 4 ไร่ มีบ่อเลี้ยงปลา พื้นที่ที่เหลือปลูกลำใย กระท้อน กล้วย ไม่มากนัก ผมก็จะได้กินทั้งหมดที่ว่ามา กระท้อนไม่เปรี้ยวเลย อร่อย ลำใยก็หวาดดี ถึงลูกจะเล็กไปหน่อย เหลือจากกินก็ได้ขายครับ ลำใยแช่อิ่ม นี่ทำไม่ทันเลย ออเดอร์มีมารอตั้งแต่ยังเก็บลำไยไม่เสร็จ
ผมจบเกษตร สาขาพืชไร่ ได้ปลูกถั่ว งา ข้าวโพด และผัก ตอนเรียน ข้าวไม่ได้ปลูก เพราะพื้นที่ไม่พอ หลังจากนั้นไม่เคยปลูกอะไรอีกเลย แม้แต่ต้นไม้ที่หน้าบ้านตัวเอง ผมได้กินผลไม้จากที่ดินของน้า เลยเริ่มจะสนใจการเกษตรขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แต่ผมไม่มีที่ดิน ถ้าจะได้มรดกก็จะได้แค่งานเดียว เป็นที่จัดสรร คงปลูกอะไรไม่ได้
ผมเคยทำงานที่โรงงานล้างขวดเบียร์ คนงานทุกคนมีที่นา อย่างน้อยคนล่ะ 3-5 ไร่ และการทำนา เป็นกิจกรรมสำคัญของชาวบ้าน ต้องพลัดกันลาไปทำนา
ผมเลยรู้สึกว่า ชาวนา ไม่เห็นจะจนเลย ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว คนงานชวนผมไปกินปลาที่บ้านพวกเขาบ่อยๆ
ที่นาของน้าผม ก็จะเป็นที่ที่ญาติพี่น้อง เอาไว้ไปกินปีใหม่ เลี้ยงฉลองอะไรสักอย่างกันเป็นประจำ สิ่งที่ขาดไม่ได้คือ ต้องได้กินปลาในบ่อ ถึงจะรู้สึกว่าได้มากินข้าวป่า
ผมว่า ผมที่เป็นคนเมือง ต่างหากที่จน มีหนี้บัตรเครดิตอีก น้องชายผมอยู่กรุงเทพเงินเดือนเกือบ 3 หมื่น แต่ต้องผ่อนรถ ผ่อนคอนโด รวมบัตรเครดิตด้วย ก็คงใช้หนี้ เดือนล่ะเกือบ 2 หมื่น ถ้าเราไม่มีรถ เราก็ดิ้นรนให้มันมี ถึงจะเป็นหนี้ก็ต้องยอม ไม่ว่าด้วยความจำเป็น หรือเป็นหน้าเป็นตาของตัวเอง มันก็ต้องมี น้องผมอยู่กรุงเทพจะขับมอไซด์ คงจะไม่ถึงที่ทำงาน ก็ต้องมีรถยนต์ แต่ดันไปซื้อ มาสดา3 รุ่น 8 แสน นี่แหละครับ วิถีชีวิตคนเมืองโดยเฉพาะ คนเมืองกรุง
ผมตัดสินใจกลับมาอยู่ขอนแก่นตั้งแต่ 10 ปี ที่แล้ว เพราะอยู่กรุงเทพไม่ได้ครับ แค่รถติดอย่างเดียวก็แย่แล้ว
คุณมา เขาตัดสินใจที่จะอยู่บ้านยายของเขาที่ต่างจังหวัดครับ แต่ผมไม่ได้ดูตลอดเลยไม่รู้ว่า เขาอยู่ด้วยเหตุอะไร
ซาอุ มาเช่าที่ดินของกัมพูชา ทำนานะครับ เพราะเขาได้รู้ถึงวิกฤตการณ์อาหารที่เกิดขึ้นคราวก่อนแล้ว และสักวันน้ำมันของเขาก็จะหมดลง ถ้าถึงวันนั้น เขาคงคิดว่าแล้วจะเอาเงินที่ไหนซื้อข้าวกิน
ชาวนาไม่ได้จนครับ แต่ไปทำตามอย่างคนเมือง ที่เป็นตัวอย่างที่ไม่น่าทำตาม
..
ถ้าคุณเป็นคนเมือง ก็พอเพียงได้ครับ
การประหยัด สู่ ความพอเพียง สำหรับแม่บ้านคนเมือง
คนในเมืองมีค่าครองชีพสูงกว่าคนชนบท ออกจากบ้านก็ต้องได้เสียเงิน
การผสมน้ำยาซักล้างต่างๆ ใช้เอง ไม่ว่าจะเป็น น้ำยาล้างจาน น้ำยาล้างห้องน้ำ ถูพื้น น้ำยาซักผ้า ปรับผ้านุ่ม เจลอาบน้ำ ครีมบำรงผิว แชมพู ครีมนวด น้าหอม เจลล้างมือฆ่าเชื่อ-เอาเจลใส่ผม ผสมกับ อัลกอฮอร์ ลองทำดูแล้วครับ ใช้ได้ดีเลย ถ้าผสมใช้เองได้ทั้งหมดนี้ คิดเป็นเงินก็เป็นพันน่ะครับ ซึ่งผู้ขายจะตวงสัดส่วนและบรรจุเป็นชุดไว้ให้แล้ว
ปลูกพืชสวนครัวไว้กินเอง เช่น มะนาวที่ราคาแพง
ให้พ่อบ้านซื้อเครื่องกรองน้ำดื่ม จะได้ไม่ต้องซื้อน้ำถังที่ไม่สะอาด และเป็นการประหยัดในระยะยาว
หรือจะลองซื้อแผงพลังงานแสงอาทิตย์มาใช้ เพื่อลดการใช้ไฟฟ้า ใช้ได้กับ ทีวี คอมพิวเตอร์ หลอดไฟในบ้าน ไมโครเวฟ แต่คงใช้ไม่ได้กับเครื่องปรับอากาศ
ปั่นจักรยาน ไปตลาด ไม่ต้องใช้น้ำมันราคาแพง ได้ออกกำลังกาย ช่วยให้รางกายแข็งแรง ไม่เจ็บป่วยง่าย ไม่ต้องซื้อยา ไปหาหมอบ่อยๆ เป็นหวัดทีก็ 200-300 บาทอ่ะครับ หรือไม่ก็ใช้จักรยานไฟฟ้า
ซื้อหวย เล่นไพ่ ให้น้อยลง เสียมากกว่าถูกอยู่แล้ว
ออมเงินเป็นประจำ อันนี้แม่บ้านถนัดอยู่แล้ว
ทำอาหารกินเองครับ สะอาด ปลอดภัย ประหยัดกว่าซื้อกินแน่นอน ถ้าแน้นกินผักก็จะได้สุขภาพดี
ทำธุรกรรมทางการเงิน จ่ายค่าน้ำค่าไฟ และค่าใช้จ่ายอื่น ทางอินเตอร์เน็ต ประหยัดเวลา ประหยัดค่ารถ แม่บ้านรุ่นใหม่ควรจะลองฝึกทำดูครับ
ที่สำคัญเลย Shopping ให้น้อยลง ลดการใช้บัตรเครดิต หรือซื้อของแบบผ่อนชำระ
.. ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น